کشف راه جدیدی برای شناسایی دنیا های بیگانه - عینک ارومیه

به گزارش عینک ارومیه، در مطالعه تازه، تیم تحقیقاتی به آنالیز این سیگنال پرداخت. محققان مدل شان را بر اساس مگنتوهیدرودینامیک (MHD) پایه گذاری کردند. این مدل چگونگی تاثیر متقابل میدان های مغناطیسی و گاز های یونیزه شده را توصیف می نماید. محققان این مدل را در یک سیستم سیاره ای معروف به HD 189733 بکار بستند که به داشتن دنیایی به میزان مشتری معروف است.

فرادید| ما در سال های اخیر هزاران سیاره فراخورشیدی را کشف نموده ایم. بیشتر آن ها به وسیله روش ترانزیت کشف شده اند که به واسطه آن یک تلسکوپ نوری (اپتیکی) درخشندگی یک ستاره را به مرور زمان می سنجد. اگر درخشندگی یک ستاره بسیار اندک باشد، شاید نشانه این باشد که سیاره ای از مقابل آن گذشته است، درنتیجه مقداری از نور آن را مسدود نموده است.

به گزارش عینک ارومیه ، روش ترانزیت ابزار قدرتمندی ست، اما محدودیت هایی دارد. یکی از مهمترین محدودیت ها این است که سیاره باید میان ما و ستاره اش عبور کند تا ما بتوانیم آن را شناسایی کنیم. روش ترانزیت بر تلسکوپ های نوری متکی است.

اما یک روش نو می تواند اجازه شناسایی سیاره های فراخورشیدی با استفاده از تلسکوپ های رادیویی را به فضانوردان بدهد. مشاهده سیاره های فراخورشیدی در طول موج های رادیویی کار آسانی نیست. بیشتر سیاره ها نور رادیویی زیادی ساطع نمی نمایند و بیشتر ستاره ها این نور را ساطع می نمایند. نور رادیویی ستاره ها به واسطه چیز هایی از قبیل شراره های ستاره ای می تواند بسیار متغیر باشد.

اما سیاره های گازی بزرگی مانند مشتری هم می توانند نور رادیویی داشته باشند، نه از خود سیاره بلکه از میدان مغناطیسی قدرتمند آن. ذرات باردار ناشی از باد ستاره ای بر میدان مغناطیسی متقابلا اثر نموده و نور رادیویی ساطع می نمایند.

نور رادیویی مشتری آن قدر روشن است که می توانید با یک تلسکوپ رادیویی خانگی هم آن را شناسایی کنید و ستاره شناسان از چندین کوتوله قهوه ای سیگنال های رادیویی شناسایی نموده اند. اما سیگنال رادیویی واضحی از یک سیاره شبیه مشتری که دور ستاره دیگری بگردد وجود ندارد.

در مطالعه نو، تیم تحقیقاتی به آنالیز این سیگنال پرداخت. محققان مدل شان را بر اساس مگنتوهیدرودینامیک (MHD) پایه گذاری کردند. این مدل چگونگی تاثیر متقابل میدان های مغناطیسی و گاز های یونیزه شده را توصیف می نماید. محققان این مدل را در یک سیستم سیاره ای معروف به HD 189733 بکار بستند که به داشتن دنیایی به مقدار مشتری معروف است.

آن ها شبیه سازی کردند که باد ستاره ایِ ستاره چگونه با میدان مغناطیسی سیاره تعامل دارد و سیگنال رادیویی سیاره را محاسبه کردند و نتایج جالبی به دست آوردند:

شرح تصویر: نمونه ای از تصاویر رادیویی ساختگی فراوریشده به وسیله این مدل نو.

یک نمونه اینکه تیم تحقیقاتی نشان داد سیاره یک منحنی نور روشن فراوری می نماید، یک سیگنال رادیویی که بخاطر حرکت سیاره متغیر است. این نتیجه عالیست، چون مشاهدات رادیویی این حرکات به شدت دقیق است، حتی دقیق تر از مشاهدات داپلر نوری.

نتیجه جالب دیگر این بود که مشاهدات رادیویی می توانست گذر یک سیاره که در حال عبور از مقابل ستاره اش بود را شناسایی کند. ویژگی های خاصی در سیگنال رادیویی وجود داشت که نشان می داد مغناطیس سپهر سیاره چگونه از مقابل ستاره عبور می نماید؛ بنابراین ستاره شناسان بهتر می توانند قدرت و مقدار مغناطیس سپهر سیاره را درک نمایند.

هر دوی این سیگنال ها بسیار ضعیف هستند بنابراین تماشا آن ها مستلزم نسل نوی از تلسکوپ های رادیویی است. اما اگر بتوانیم آن ها را شناسایی کنیم، سیگنال های رادیویی ستاره ای یک مقیاس مداری که لااقل مربوط به یک سیاره در سیستم باشد در اختیار ما قرار می دهند و در درک ترکیب و درون یک سیاره فرازمینی به ما یاری می نمایند.

همه این نتایج روی هم رفته جهش بزرگی در درک ما از سیستم های سیاره ای خارج از منظومه شمسی است.

کوتوله های قهوه ای ستارگان کوچکی هستند که هنگام تشکیل شدنِ مرکزشان، به مقدارٔ کافی داغ نمی شوند تا فرآیند ذوب یا همجوشی هسته ای در آن ها به وجود آید. به عبارت دیگر آن ها به خورشیدهای نورانی و گرم تبدیل نمی شوند، بلکه بلافاصله پس از تشکیل سرد می شوند و نوری از خود نمی تابانند بگونه ای که به سختی دیده می شوند.

منبع: sciencealert

مترجم: زهرا ذوالقدر